Αλέξης Τσίπρας: Ομιλία στο πανεπιστήμιο Columbia των ΗΠΑ

Φίλες και φίλοι, 

Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. 

Νομίζω ότι η επίσκεψη μας στις ΗΠΑ έχει ήδη αποδειχθεί χρήσιμη τόσο για εμάς όσο και για πολλούς και πολλές οι οποίοι είχαν ακούσει για τον ΣΥΡΙΖΑ από τρίτους και τώρα αξιοποίησαν τη δυνατότητα να μας ακούσουν και από κοντά. Χωρίς διαμεσολαβήσεις που καμία φορά υπόκεινται στον παραμορφωτικό φακό της πολιτικής σκοπιμότητας. 

Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου έγινε επιλογή χρηματοπιστωτικής επέκτασης, η Ευρώπη επέλεξε το δρόμο των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Και ιδιαίτερα η Ελλάδα αντιμετωπίστηκε ως ο πειραματικός σωλήνας εφαρμογής βάρβαρων νεοφιλελεύθερων επιλογών. Επιλογών που δεν οδήγησαν τη χώρα απλά στη παγίδα της ύφεσης, αλλά μπροστά σε μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση.

Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή το εξής. Εμείς γνωρίζουμε ότι η ελληνική οικονομία είχε τα δικά της ενδογενή προβλήματα. Προβλήματα δομικά με βαθιές ρίζες. Τα έχουμε επισημάνει και έχουμε ασκήσει και την κριτική μας.
Δεν είναι αυτά όμως που δημιούργησαν την κρίση στην Ελλάδα. Η κρίση, άλλωστε δεν είναι ελληνική. Δεν την προκάλεσαν οι ενδογενείς αδυναμίες, ενδεχομένως να την επιδείνωσαν, αλλά δε τη προκάλεσαν.

Ο ελληνικός λαός είναι ένας εργατικός λαός, αλλά δυστυχώς συκοφαντήθηκε άγρια από την πολιτική του ηγεσία. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υγιείς επιχειρήσεις κλείνουν και εκπαιδευμένοι άνθρωποι φεύγουν από τη χώρα. Όχι γιατί είναι τεμπέληδες αλλά γιατί το πιστωτικό σύστημα έχει σταματήσει να λειτουργεί και το κράτος αντί να βοηθά υπονομεύει δυνατότητες ανάπτυξης. Οι τράπεζές μας δεν μπορούν ούτε να δανειστούν ούτε να δανείσουν, παρόλο που επρόκειτο για τραπεζικό σύστημα το οποίο δεν είχε εκτεθεί στον υπερδανεισμό στα στεγαστικά δάνεια και στις τιτλοποιήσεις, απ’ όπου ξεκίνησε η κρίση. Και αυτός ο φαύλος κύκλος περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα.

Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρα αναφοράς για όποιον θέλει να μελετήσει το πώς η πολιτική της ύφεσης καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό. 
Για όποιον θέλει να καταλάβει πώς τα προγράμματα λιτότητας αδυνατούν να λύσουν το πρόβλημα του χρέους. Για όποιον θέλει να δει πώς μια κυβέρνηση καταφέρνει να προστατεύσει τους μεγάλους φοροφυγάδες που έχουν καταθέσεις στις τράπεζες του εξωτερικού.  

Η επικρατούσα άποψη είναι ότι ο κύκλος της ύφεσης που σας περιγράφω ξεκίνησε εξαιτίας του υπερδανεισμού του ελληνικού κράτους κατά την περίοδο που προηγήθηκε του Κραχ του 2008. Ωστόσο από πλευράς ανάλυσης δεν βοηθά στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τα αίτια της κρίσης. Είναι κάπως σαν να λέμε ότι ένας ασθενής που πάσχει από καρκίνο, πονάει. Αυτό μπορεί πράγματι να ισχύει όμως η συγκεκριμένη παρατήρηση δεν μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς προκάλεσε τον καρκίνο, τι τύπο καρκίνου έχει ή ποια θεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην ίασή του. 

Το χρέος, όπως και ο πόνος, είναι το σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος.
Δεν είναι η αιτία.

Ωστόσο αν δούμε τα στοιχεία, χρονιά με χρονιά, όπως ήταν διαθέσιμα ανά έτος, αυτά που χρησιμοποιούσαν όσοι λαμβάνουν αποφάσεις, το ερώτημα δεν είναι ο υπερδανεισμός του δημοσίου. Το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ είχε διατηρηθεί σταθερό γύρω στο 100% καθ΄ όλη τη δεκαετία πριν το 2008. Αλλά αυτό που είναι παράδοξο είναι ότι την ίδια περίοδο, ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, όπως μετριέται από την (ονομαστική) αύξηση του ΑΕΠ κάθε έτος, έφταναν μέχρι και το 10% (2003), το χρέος παρέμεινε σταθερό ως ποσοστό του ΑΕΠ.  Σε αντίθεση με την κοινή λογική που λέει ότι όταν υπάρχει μεγέθυνση, το δημόσιο χρέος μπορεί να μειωθεί.

Στην αρχή έγινε προσπάθεια αυτό να δικαιολογηθεί με το τέχνασμα ότι το χρέος παρέμενε σταθερό επειδή δήθεν υπήρχαν υπερβολικές δημόσιες δαπάνες. Ωστόσο, οι δημόσιες δαπάνες, αν αφαιρέσουμε τους τόκους, ήταν μικρότερες ως ποσοστό του ΑΕΠ από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Αντίθετα, εκεί όπου υπήρχε η απόκλιση ήταν στα δημόσια έσοδα και μάλιστα στα έσοδα από τη φορολογία του πλούτου και του κεφαλαίου, στη άμεση φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων. Αυτή είναι η αιτία του υψηλού χρέους της Ελλάδας. Έχουμε υπολογίσει ότι αν τα έσοδα ήταν κοντά στο μέσο όσο της ευρωζώνης, όσο κοντά ήταν και οι δαπάνες, θα αντιμετωπίζαμε την κρίση του 2008 με χρέος μικρότερο της Γερμανίας, δηλαδή γύρω στο 80% του ΑΕΠ.

Εδώ αναδεικνύεται ένα θέμα που απασχολεί και εσάς. Όπως, πρόσφατα, το έθεσε ο αμερικανός οικονομολόγος και νομπελίστας Krugman (New York Times), το ζήτημα είναι ταξικό. Θα πληρώσουν οι πλούσιοι αυτά που τους αναλογούν ώστε να διατηρηθούν οι δομές του κοινωνικού κράτους;

Στην Ελλάδα, επιλέχθηκε η μείωση των κοινωνικών δαπανών, των μισθών και κοινωνικών-οικονομικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων, πρίν εκδηλωθεί η κρίση και ως μέσο διαχείρισης της κρίσης. Την ίδια στιγμή, η φοροδιαφυγή και οι φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους, δημιουργούσαν λιγότερα έσοδα και αύξηση του χρέους.

Όμως, βασική αιτία της κρίσης βρίσκεται στη δομή της ευρωζώνης. Ο λόγος είναι διπλός: οι χώρες μας είναι μέρος μιας άσχημα σχεδιασμένης Νομισματικής Ένωσης και συγχρόνως η πολιτική που προκρίθηκε από την Ε.Ε για να διαχειριστεί την κρίση του 2008, έβλεπε την ύφεση ως θεραπεία.

Μια νομισματική ένωση που έκανε δύο πράγματα:

- Αφαίρεσε από τις οικονομίες μας την ικανότητα να απορροφήσουν ένα σοκ, σε περίπτωση που μας χτυπήσει μια παγκόσμια ή περιφερειακή κρίση.

- Και φρόντισε ώστε, όταν ήρθε το σοκ, να είναι πολύ, πολύ μεγαλύτερο!

Γιατί μεγαλύτερο; Επειδή, κατά τη διάρκεια των «καλών εποχών», η νομισματική μας ένωση οδήγησε σε γιγαντιαίες ροές κεφαλαίων από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές. Οι ροές δημιούργησαν φούσκες που, με τη σειρά τους, δημιούργησαν την εντύπωση της ανάπτυξης (μεγέθυνσης) και της προόδου. Σας θυμίζω ότι δεν υπάρχει ομοσπονδιακός προϋπολογισμός στην Ευρώπη, ούτε επιδόματα ανεργίας που πληρώνονται από κεντρικό προϋπολογισμό. Δηλαδή δεν υπάρχουν αυτόματοι σταθεροποιητές. 

Ωστόσο εδώ συνέβαλε ο δεύτερος παράγοντας ώστε να οδηγηθούμε στη καταστροφή. Αυτός έχει να κάνει με την ευρωπαϊκή διαχείριση της κρίσης. Αυτή διαμορφώθηκε μετά τον Οκτώβριο του 2008 και θυμόμαστε όλοι τις συγκρούσεις στις συνόδους των G20 μεταξύ των ΗΠΑ και των ηγεμονικών δυνάμεων της Ε.Ε. Για να μην σας κουράσω με γνωστά πράγματα, θυμίζω μόνο ότι ο τότε προεδρεύων της Ε.Ε, ο κ. Τοπόλανεκ είχε χαρακτηρίσει την επιλογή Ομπάμα, να αυξήσει τα ελλείμματα για να αναχαιτιστεί η αύξηση της ανεργίας ως «δρόμο για την κόλαση». Αυτή η ρήση συνόψιζε με τον καλύτερο τρόπο την αντίληψη που υπερίσχυσε στην Ε.Ε. Η απόφαση ήταν να χρησιμοποιηθεί η ύφεση ως εργαλείο, ώστε να επιταχυνθούν μία σειρά νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην Ε.Ε, που το προηγούμενο διάστημα ήταν πολιτικά δύσκολο να δρομολογηθούν με γρήγορους ρυθμούς. 

Τα προγράμματα λιτότητας, οι περικοπές των δημοσίων δαπανών και η απειλή εξόδου από τις αγορές θεωρήθηκαν βασικά στοιχεία τα οποία θα έπειθαν το πολιτικό σύστημα να πειθαρχήσει στα προγράμματα λιτότητας, στις μειώσεις μισθών και στο περιορισμό του κοινωνικού κράτους. Στην Ελλάδα, το κράτος δεν χρεοκόπησε άμεσα, παρόλο που είχε δανειστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η οικονομική ύφεση στην Ελλάδα ξεκινά μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, ξεκινά από το καλοκαίρι του 2010. Μία συμφωνία στην οποία υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες οδηγηθήκαμε, ενώ ένα μήνα πριν είχαμε δανειστεί μέσω ομολόγων με 6% επιτόκιο, όταν η Ιταλία και η Ισπανία κρατήθηκαν εκτός Μνημονίου, πληρώνοντας για 1 χρόνο γύρω στο 7%.

Αν παρακολουθήσετε την πορεία των spreads θα δείτε ότι δεν ακολούθησαν ανοδική πορεία από το 2008. Πρώτα αυξήθηκαν, την εποχή όπου λεγόταν ότι δεν θα υπάρξει βοήθεια σε καμία χώρα της Ε.Ε. Μετά μειώθηκαν όταν έγιναν δηλώσεις ότι θα λειτουργήσει η «κοινοτική αλληλεγγύη».  Και μετά ξανααυξήθηκαν, όταν διευκρινίστηκε ότι η κοινοτική αλληλεγγύη θα ήταν στα λόγια μόνο, ή με όρους Μνημονίου. Αυτό δείχνει, ότι εδώ ρόλο έπαιξαν, όχι τα συγκεκριμένα δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας, που έχουν ιστορικό βάθος. Όχι μόνο η λανθασμένη αρχιτεκτονική, αλλά η πολιτική διαχείριση της κρίσης από την Ε.Ε και η επιθυμία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα να εντάξει τη χώρα σε ένα πρόγραμμα που θα την ανάγκαζε να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές που παλιότερα είχαν συναντήσει μεγάλη κοινωνική αντίδραση.

Από την στιγμή που ψηφίστηκε το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής η πορεία, όπως τότε είχαμε αναλύσει, ήταν προδιαγεγραμμένη σε μία βαθιά, χωρίς προηγούμενο ύφεση. Στην αρχή χρεοκόπησε το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή τέθηκε εκτός αγορών. Στη συνέχεια, οι τράπεζες που είχαν δανείσει το κράτος επίσης χρεοκόπησαν. Στη συνέχεια, οι επενδυτές χρεοκόπησαν. Σύντομα, ολόκληρη η χώρα είχε καταρρεύσει.

Δεδομένης της δομής της ευρωζώνης, όπου τα κράτη, χωρίς μία Κεντρική Τράπεζα από πίσω τους, έπρεπε να βάλουν πλάτη στην πτώχευση των τραπεζών. Και όπου οι τράπεζες έπρεπε να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση των χρεοκοπημένων κρατών, ήταν αναπόφευκτο ότι η θανάσιμη αγκαλιά μεταξύ αφερέγγυων τραπεζών και αφερέγγυων κρατών, θα οδηγούσε σε φαινόμενο ντόμινο.

Σε εκείνο το σημείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνήθηκε να δει κατάματα τα διαρθρωτικά ρήγματα στην καρδιά της νομισματικής ένωσης.

- Αποφάσισαν ότι ήταν καλύτερα να προσποιούνται ότι αυτό είναι απλώς μια κρίση δημόσιου χρέους, από το να παραδεχτούν ότι έχουν σχεδιάσει μια νομισματική ένωση-έκτρωμα.
- Αποφάσισαν να επιβάλουν λιτότητα σε υπό κατάρρευση οικονομίες, εξασφαλίζοντας έτσι ότι ο ρυθμός της κατάρρευσης θα επιταχυνθεί. Με τον τρόπο αυτό, επέφεραν μια ύφεση που δεν ήταν απαραίτητο να έχουμε..
- Παράλληλα συντελέσθηκε και συνεχίζει να συντελείται μία μεγάλη αναδιανομή πλούτου, εισοδημάτων, ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων και ισχύος. 

Παρόλη την ύφεση, τα εισοδήματα των μισθωτών, των ελευθέρων επαγγελματιών και των μικροεπιχερηματιών έχουν καταρρεύσει, ταχύτερα από την ύφεση και προβλέπεται, από την ίδια την Ε.Ε αυτό να συνεχίζεται μέχρι το 2016. Ενώ αντίθετα, όπως προβλέπει η ίδια η Ευρωπαϊκή επιτροπή, μεταξύ 2010-2016 τα ακαθάριστα κέρδη (ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα), θα έχει αυξηθεί κατά 10%
- Και επιμένουν ακόμα σε αυτό.
- Με τεράστιο ανθρώπινο κόστος.
- Και με ένα φοβερό κόστος για τη δημοκρατία.

Κυρίες και κύριοι,

Το συμπέρασμα από όσα σας περιγράφω είναι ότι η Ευρώπη, δυστυχώς, δεν έλαβε κανένα μάθημα από τα παθήματα της ιστορίας. Από τα παθήματα της κρίσης του 1929 που μας δίδαξαν ότι, εάν η πολιτική τάξη αποτύχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες αυτής της κατάρρευσης και η οικονομική κάμψη μετατραπεί σε ύφεση, τότε οι Ναζί δεν θα αργήσουν να βρεθούν σύντομα στο Κοινοβούλιο. Και στο Κοινοβούλιο της χώρας μου είμαστε υποχρεωμένοι κάθε μέρα να καθόμαστε απέναντι από μια πτέρυγα των Ναζί κακοποιών που προωθούν τον αντισημιτισμό και χαιρετούν όπως ο Αδόλφος Χίτλερ.

Αν βρίσκομαι σήμερα ανάμεσά σας, ένας από τους λόγους είναι ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, δεν μπορείς να απομονώσεις τον ιό της ύφεσης σε μια μόνο χώρα, σε μια μόνο ήπειρο. Ούτε να απομονώσεις τις κοινωνικές συνέπειες και τους κινδύνους  από την επάνοδο των ιδεολογιών του μίσους 

Έχουμε λοιπόν κοινά συμφέροντα και κοινούς στόχους, να εργαστούμε ώστε να αναχαιτίσουμε τη στρατηγική της ύφεσης, της κοινωνικής διάλυσης και τις ιδέες του μίσους και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να δείξουμε πως η ανθρωπότητα έγινε σοφότερη. Έμαθε από τις κρίσεις και τις καταστροφές του παρελθόντος. Να κάνουμε τα πάντα ώστε υψώσουμε τείχος προστασίας της δημοκρατίας απέναντι στο φασισμό και το νεοναζισμό, που επιζητά να πάρει την ιστορική ρεβάνς.