Χαλκίδα, 22 Απριλίου 2021
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ομιλία του Βαγγέλη Αποστόλου, Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Ν. Ευβοίας και πρώην Υπουργού, κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής του σ/ν Υπουργείου Οικονομικών «Κρατική αρωγή προς επιχειρήσεις και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα φορείς για θεομηνίες, επείγουσες ρυθμίσεις για τη στήριξη της οικονομίας, συμπληρωματικός Κρατικός Προϋπολογισμός και συνταξιοδοτική ρύθμιση».
"Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι μπορεί να ευθύνεται και η κλιματική αλλαγή για την εμφάνιση ακραίων φαινομένων, όλες όμως οι θεομηνίες οδηγούν σε μεγάλες καταστροφές γιατί υπάρχει μια βασική αιτία, η απουσία έργων πρόληψης αλλά και διαχείρισης.
Στην Εύβοια εμείς θρηνήσαμε την περσινή χρονιά, 8 νεκρούς στην πρώτη τραγωδία και 4 στη δεύτερη. Οι καταστροφές που υποστήκαμε δεν άφησαν αλώβητη καμία δραστηριότητα, από τα σπίτια, τις επιχειρήσεις, τις καλλιέργειες και την κτηνοτροφία, μέχρι το οδικό δίκτυο και γενικότερα τις υποδομές.
Όλα τα μέτρα που πάρθηκαν όχι μόνο δεν επαρκούσαν, αλλά και έβαλαν τους πληγέντες σε μια πολύπλοκη διαδικασία, που κατέστησαν δύσκολη την απορρόφηση των κονδυλίων.
Εκεί όμως που τα πράγματα κυριολεκτικά βάλτωσαν και στις δύο καταστροφές ήταν η ανικανότητα της Κυβέρνησης να απαντήσει συγκεκριμένα, όχι μόνο για το ύψος των αποζημιώσεων του αγροτικού χώρου, αλλά και το χρόνο που θα καταβληθούν.
Με το παρόν νομοσχέδιο η κυβέρνηση προσπαθεί να «κλέψει» τις εντυπώσεις ισχυριζόμενη ότι παρέχει κρατική αρωγή στους αγρότες που έχουν πληγεί από θεομηνίες.
Όμως από την περιγραφή των ορισμών και τον καθορισμό των διαδικασιών χορήγησης των επιχορηγήσεων προκύπτουν οι πραγματικές προθέσεις της ή ακόμα χειρότερα η έλλειψη επαφής με τις ανάγκες του αγροτικού χώρου.
Καταρχήν σύμφωνα με τον ορισμό των θεομηνιών, των δικαιούχων και των ζημιών που καλύπτονται, οι πληττόμενοι παραγωγοί, που θα λαμβάνουν την επιχορήγηση, είναι ελάχιστοι και επί της ουσίας το νομοσχέδιο αποτελεί ένα πυροτέχνημα.
Ταυτόχρονα ως δικαιούχοι των επιχορηγήσεων καθορίζονται μόνο οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις και επιχειρήσεις, αφήνοντας ανοιχτό το θέμα του προσδιορισμού της αγροτικής εκμετάλλευσης και του αγρότη ως φυσικό πρόσωπο.
Και βέβαια δεν αποφεύγετε για μια ακόμη φορά το γενικό κανόνα που έχετε εφαρμόσει στις νομοθετικές σας πρωτοβουλίες, την πληθώρα εξουσιοδοτικών διατάξεων για έκδοση Υπουργικών Αποφάσεων.
Αν δε προσθέσουμε και το γεγονός ότι σε κάθε περίπτωση όλα θα καθορίζονται, μόνο με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, οι προϋποθέσεις καταβολής της ενίσχυσης, το ύψος της επιχορήγησης, ο τρόπος καταβολής της, τότε δεν μιλάμε για κρατική αρωγή, αλλά για υπουργική συμπαιγνία.
Πρόκειται για κακή και αδιαφανή νομοθέτηση.
Επιτρέψτε μου να σταθώ σε ένα θέμα μείζον για την προστασία της δημόσιας περιουσίας, την εφαρμογή του Τεκμηρίου Κυριότητας του Δημοσίου στα δάση και τις δασικές εκτάσεις που θα καταχωρηθούν στο Εθνικό Κτηματολόγιο μετά τη κύρωση των δασικών χαρτών.
Τι είναι αυτό το τεκμήριο;
Είναι το δικαίωμα του Ελληνικού Δημοσίου να υπερασπιστεί τη κυριότητά του στις άγριες γαίες, δηλαδή στις μη καλλιεργούμενες και μη οικοδομήσιμες εκτάσεις, ένα δικαίωμα που απορρέει από τη Συνθήκη Απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης (1832), το Πρωτόκολλο του Λονδίνου(1830) και τις μετέπειτα συνθήκες προσαρτήσεων των νέων χωρών.
Πριν ένα χρόνο το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης εξέδωσε μια απόφαση σταθμό για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας , για μια υπόθεση που κράτησε 50 χρόνια και αφορά στην απόρριψη της διεκδίκησης από το Άγιο Όρος και συγκεκριμένο ιδιώτη μιας έκτασης 17.000 στρ. στη Χαλκιδική.
Το σημαντικότερο όμως είναι η βάση στην οποία στηρίχτηκε η απόφαση για την ισχύ του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου, “ότι η έκταση αποτελούσε δημόσια γαία του Οθωμανικού Δημοσίου, η οποία μετά τη προσάρτηση των Νέων Χωρών περιήλθε στη Κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου, ως διαδόχου του Τουρκικού Δημοσίου”.
Βέβαια υπάρχουν κι άλλες τέτοιες αποφάσεις.
Το τεκμήριο αυτό είναι μαχητό, που σημαίνει ότι στο Δημόσιο ανήκουν όλες αυτές οι εκτάσεις, πλην αυτών που αναγνωρίστηκαν με έναν εκ των νομίμων τρόπων,
είτε με νομοθετική παρέμβαση του ελληνικού κράτους, από την πρώτη με το Βασιλικό Διάταγμα του 1836 μέχρι και την πιο πρόσφατη του νόμου 3203/2003,
είτε με αναγνωριστικές αποφάσεις του Υπουργού Γεωργίας κατόπιν γνωμοδότησης του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών στο οποίο προσέφυγαν οι ενδιαφερόμενοι,
είτε με αμετάκλητες αποφάσεις των τακτικών Δικαστηρίων.
Να συμπληρώσω ότι χρησικτησία σε αυτές τις εκτάσεις δεν υπάρχει, εκτός αν αποδειχθεί η νομή τους σύμφωνα με το ελληνορωμαϊκό δίκαιο, δηλαδή επί 35 χρόνια προ του 1915.
Αυτό το τεκμήριο σύμφωνα με δημοσιεύματα, που αφορούν στην ηγεσία του Υπουργείου Περιβάλλοντος, δε θα ισχύει. Είναι χαρακτηριστική η φράση που υπάρχει δίπλα σε συνέντευξη του αρμόδιου Υφυπουργού: “Το Δημόσιο θα πρέπει πλέον να αποδεικνύει την ιδιοκτησία του επί των αμφισβητούμενων εκτάσεων”.
Βέβαια η αμφισβήτηση αυτή έχει ξεκινήσει από παλιά, όταν ο πρώην πρωθυπουργός, ο Κων/νος Μητσοτάκης σε μία συζήτηση για την αναθεώρηση του άρθρου 24 είχε πει τη φράση:
“Υπάρχει κι άλλος παραλογισμός, το περίφημο κριτήριο-τεκμήριο ιδιοκτησίας”.
Δεν τόλμησε να το καταργήσει, το κάνει σήμερα ο γιος του και μάλιστα μετά από 200 χρόνια από τη θέσπισή του.
Θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη επιβράβευση των καταπατήσεων δημόσιας περιουσίας. Μη συνδέσετε το όνομά σας κύριε Σταϊκούρα με μια τέτοια απόφαση."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου