ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΗΣ (*)

(*) Άρθρο του Β.Αποστόλου

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 20/7/2014

Ένας απλός παρατηρητής της πορείας της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΖΑΧΑΡΗΣ (ΕΒΖ) πολύ εύκολα θα διαπίστωνε ότι οι τελευταίες εξελίξεις ήταν αναμενόμενες . Το ότι η προσπάθεια για πώλησή της δεν θα είχε ευτυχή κατάληξη φάνηκε από τη στιγμή που το ΤΧΣ και η ΤτΕ αποφάσισαν τα δάνεια της ΕΒΖ να μεταφερθούν στην Τράπεζα Πειραιώς και οι μετοχές να παραμείνουν στην ΑΤΕ υπό εκκαθάριση. Όπως επίσης φάνηκε το ότι θα έκλειναν τα 2 από τα 3 εργοστάσια από τη στιγμή που δεν χρηματοδοτήθηκαν οι τευτλοπαραγωγοί για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε πρώτη ύλη .

Η συνεχής μείωση της παραγωγής ζάχαρης και η επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών ξεκίνησε εδώ και μερικά χρόνια, αλλά οι «αρμόδιοι» πανηγύριζαν ότι η Εταιρεία πάει πολύ καλά και έχει κέρδη. Ήταν πολλά τα αίτια που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση όπως:

1. Η ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών της ΕΒΖ , που μάλιστα είναι εισηγμένη στο ΧΑ (μείωση των ιδίων κεφαλαίων, αύξηση των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων με παράλληλη μείωση του κυκλοφορούντος ενεργητικού, αρνητικό κεφάλαιο κίνησης, αύξηση των απαιτήσεων, προφανώς λόγω κακοπληρωτών, μείωση παραγωγής ζάχαρης και πραγματοποίηση υψηλών ζημιών).

2. Τα 6 από τα συνολικά 7 μέλη του Δ.Σ. διαμένουν στην Αθήνα, ενώ έδρα της ΕΒΖ είναι η Θεσσαλονίκη, με ότι αυτό συνεπάγεται. Από τα 3 εκτελεστικά μέλη του Δ.Σ. τα δύο μένουν μόνιμα στην Αθήνα. Τα 4 από τα 7 μέλη του Δ.Σ. είναι στελέχη της Τράπεζας Πειραιώς (πιστώτρια τράπεζα), ενώ το 82% των μετοχών ανήκει στο Δημόσιο.

3. Η διαδικασία πώλησης των μετοχών ξεκίνησε από τις αρχές του 2011 

4. προσελήφθη και δεύτερος σύμβουλος πώλησης ενώ παρέμεινε και ο πρώτος που δεν πέτυχε στο έργο του. Φυσικά και οι δύο αμείβονταν και ενδέχεται να αμείβονται ακόμη, αξιολογώντας τις ανύπαρκτες προσφορές.

Παρακολουθώντας τα πράγματα από κοντά και ως υπεύθυνος από τη Κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για τα αγροτικά θέματα ,κατέθεσα αλλεπάλληλες ερωτήσεις προς την ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών , αλλά απάντηση δεν πήρα .Τα ερωτήματα παραμένουν και σήμερα ,όπως :

-Αν γνώριζε ότι η ΕΒΖ οδηγείται σε αδιέξοδο και σε λίγο δεν θα μπορούσε να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της και τι έκανε για αναστρέψει την πορεία αυτή;

-Πως είναι δυνατόν να επιδιώκουμε επενδύσεις και μέσω αυτών την ανάπτυξη και ταυτόχρονα κάποιοι να απαξιώνουν τις υφιστάμενες και λειτουργούσες επενδύσεις;

-Γιατί δεν αντικατέστησε το management αφού με αυτό το Δ.Σ., η Εταιρεία οδηγούνταν σε αδιέξοδο; Γιατί αυξήθηκαν οι απαιτήσεις της Εταιρείας και ποιοί είναι οι υπεύθυνοι;

-Ποιοί σύμβουλοι ενεπλάκησαν με την πώληση των μετοχών της ΕΒΖ και τι εισέπραξαν; Είναι λογικό τα 6 από τα 7 μέλη του Δ.Σ. να είναι από την Αθήνα; Ολόκληρη Θεσσαλονίκη δεν έχει ανθρώπους για ένα Δ.Σ. της ΕΒΖ; 

-Πως είναι δυνατόν να πωληθούν οι μετοχές όταν τα δάνεια τα έχει άλλος και τις μετοχές άλλος; Και τι θα κάνει για αυτό το θέμα ώστε να σταματήσει η απαξίωση της Εταιρίας;

-Αν θεωρεί ότι η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, με την πλήρη αδράνειά της για την ΕΒΖ, προστατεύει τα συμφέροντα των μικρομετόχων της Εταιρίας και αν όχι τι πρόκειται να πράξει; Μπορεί να συνεχίζεται η διαπραγμάτευση της μετοχής; (Σημειώνεται ότι η Ε.Κ. μόλις στις 7.7.2014 ενδιαφέρθηκε για την ΕΒΖ, ενώ το μείζον πρόβλημα της εισηγμένης και η ανάγκη προστασίας των μικρομετόχων αναδείχθηκε σε διάφορα μέσα από το 2012).

Φυσικά δεν γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους ο Υπουργός Οικονομικών δεν απάντησε στις ερωτήσεις. Δεν τον ενημέρωσαν; Δεν απάντησε ο Εκκαθαριστής της ΑΤΕ; Απάντησε ο Εκκαθαριστής της ΑΤΕ, αλλά η ΤτΕ δεν διαβίβασε την απάντηση; 

Το ζήτημα όμως δεν είναι αν απάντησαν σε έναν Βουλευτή, ως όφειλαν , αλλά ότι δεν έκαναν τίποτε για να προλάβουν τις δυσάρεστες εξελίξεις.

Ευχόμουν οι προβλέψεις μου για τα επερχόμενα αδιέξοδα να μην επαληθεύονταν, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι χειρότερη από τις προβλέψεις μου. Τα αποτελέσματα της 30.6.2014 (κλείσιμο χρήσης) θα είναι ακόμη πιο τραγικά, αφού τα ίδια κεφάλαια θα είναι μικρότερα του μετοχικού κεφαλαίου (τώρα οι ζημιές τρώνε και το μετοχικό κεφάλαιο).

Και ξαφνικά όλοι ξύπνησαν και άρχισαν να τρέχουν. Συζήτησαν διάφορα σενάρια, όπως να κεφαλαιοποιηθούν οι απαιτήσεις της Τράπεζας Πειραιώς , ανέθεσαν στην Κantor νε μελετήσει το θέμα της λειτουργίας ή όχι και των τριών εργοστασίων και κατέληξαν να λειτουργήσουν το ένα . 

Για όσους γνωρίζουν, το παιχνίδι χάθηκε πριν ξεκινήσει, δηλαδή όταν ανακοινώνονταν οι τιμές των τεύτλων. Εάν η ΕΒΖ έδινε π.χ. 5 εκατ. ευρώ περισσότερα στους παραγωγούς και γινόταν και η κατάλληλη ενημέρωσή τους , θα συγκέντρωναν τεύτλα για τουλάχιστον 100.000 τόνους ζάχαρη και με πολύ ικανοποιητικό κόστος παραγωγής. Με παράλληλη παραγωγή του υπολοίπου της ποσόστωσης με τη διαδικασία φασόν και εισαγωγές για την κάλυψη της υπόλοιπης ζήτησης, η ΕΒΖ δεν θα είχε ζημιές και με τα κέρδη από τα εργοστάσια της Σερβίας, η Εταιρεία θα ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.

Δυστυχώς όμως οι αρμόδιοι δεν ενδιαφέρθηκαν. Ακόμη και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης δήλωσε εγγράφως αναρμόδιο. Το Δ.Σ. της Εταιρείας δε μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα, γιατί μάλλον δεν το κατενόησε. Πως αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΒΖ, καλωσορίζοντας τον Υπουργό κ. Θ. Καράογλου στο εργοστάσιο στο Πλατύ, τον Οκτώβριο του 2013, χαρακτήρισε «καλή τη φετινή σοδειά, η οποία δίνει καλές αποδόσεις σε ποιοτικό και ποσοτικό επίπεδο…..». Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτή ήταν η χειρότερη χρονιά για την ΕΒΖ, με € 30 εκατ. ζημιές !! Γι αυτό και σήμερα θερίζει τις θύελλες που έσπειρε κατά την εξαγγελία των τιμών των τεύτλων, όταν έκανε σκληρή πολιτική.

Ύστερα από τα παραπάνω το ερώτημα που παραμένει είναι ένα :

Ποια μεγάλη ευρωπαϊκή ζαχαροβιομηχανία τελικά θα ωφεληθεί από τις εξελίξεις αυτές;